در دلت چیست عجب که چو شکر می خندی

دوش شب با کی بدی که چو سحر می خندی

ای بهاری که جهان از دم تو خندان است

در سمن زار شکفتی چو شجر می خندی

آتشی از رخ خود در بت و بتخانه زدی

و اندر آتش بنشستی و چو زر می خندی

مست و خندان ز خرابات خدا می آیی

بر شر و خیر جهان همچو شرر می خندی

همچو گل ناف تو بر خنده بریده ست خدا

لیک امروز مها نوع دگر می خندی

باغ با جمله درختان ز خزان خشک شدند

ز چه باغی تو که همچون گل تر می خندی

تو چو ماهی و عدو سوی تو گر تیر کشد

چو مه از چرخ بر آن تیر و سپر می خندی

بوی مشکی تو که بر خنگ هوا می تازی

آفتابی تو که بر قرص قمر می خندی

تو یقینی و عیان بر ظن و تقلید بخند

نظری جمله و بر نقل و خبر می خندی

در حضور ابدی شاهد و مشهود تویی

بر ره و ره رو و بر کوچ و سفر می خندی

از میان عدم و محو برآوردی سر

بر سر و افسر و بر تاج و کمر می خندی

چون سگ گرسنه هر خلق دهان بگشاده ست

تویی آن شیر که بر جوع بقر می خندی

آهوان را ز دمت خون جگر مشک شده ست

رحمت است آنک تو بر خون جگر می خندی

آهوان را به گه صید به گردون گیری

ای که بر دام و دم شعبده گر می خندی

دو سه بیتی که بمانده ست بگو مستانه

ای که تو بر دل بی زیر و زبر می خندی